Zagubieni na bezdrożach własnych pomysłów, zmęczeni wielokrotnie podejmowanym wysiłkiem, zrezygnowani pośród ciemności, pozbawieni odpowiedniej mapy nie mielibyśmy szans dotrzeć do celu. Na szczęście, nie jesteśmy sami. Mamy Matkę, która wesprze nas swoją siłą. Idziemy za Przewodniczką, która zna Drogę. Przyświeca nam Gwiazda, której światło jest silniejsze niż mrok naszego serca.

Jak sami o sobie mówią: "Inni grają dla oklasków i dla chwały Ziemi blasków, my na chwałę Bożą gramy i najwięcej z tego mamy!” O tym, że pielgrzymka łączy ludzi, wiedza wszyscy, ale chyba najbardziej ci, którzy robią coś razem w określonym celu. Chyba nikt z pielgrzymów nie wyobraża sobie, jakby wyglądała nasza pielgrzymka, gdyby miał się w nią udać samotnie, podśpiewując sobie od czasu do czasu znane religijne piosenki i gdyby nikogo nie było słychać. Dlatego właśnie idą z nami grajki i „śpiewajki” wiedząc, że jesteśmy sobie nawzajem potrzebni, chwaląc Pana Boga na miarę swoich możliwości i talentów i by wszystko szło zgodnie z muzyką.

Naszego pielgrzymowania nie można zredukować do czasu trzynastodniowej bądź jedenastodniowej drogi do domu Maryi. Zamojsko – Lubaczowska  Piesza Pielgrzymka nie kończy się z chwilą przekroczenia progów Jasnogórskiego Sanktuarium. To trud pracy przed, radość obecności w trakcie i owoc nagrody po wydarzeniu, które jest nam dane, by przez oderwanie od trosk dnia powszedniego pobyć przez chwilę z sobą, ucieszyć się innymi i zachwycić Bogiem.

Dlaczego ludzie idą na pielgrzymkę? Takie pytanie często stawiają Ci którzy się przyglądają pątnikom. Odpowiedzieć jednoznacznie wbrew pozorom wcale nie jest łatwo. Trzeba się przede wszystkim zapytać tych, którzy pielgrzymują. A powodów jest wiele: i prośby i dziękczynienia; wszystko co możliwe; pewnie też próba sprawdzenia siebie.

No i zaczął się kolejny, trzeci, a dla grupy z Biłgoraja pierwszy dzień pielgrzymowania do tronu Naszej Matki na Jasnej Górze. W tym roku idziemy po hasłem: „Wiem, Komu Uwierzyłem”. Rozpoczęła go msza św. sprawowana w kościele Św. Marii Magdaleny w Biłgoraju. Przewodniczył jej i homilię wygłosił rektor Wyższego Seminarium Duchownego naszej diecezji ks. dr Franciszek Nieckarz. Zachęcał on pielgrzymów i wszystkich, którzy zebrali się w biłgorajskim kościele, by pielęgnowali swoje talenty. Oprawę liturgii przygotowali klerycy naszego seminarium.

W imię Ojca i Syna i Ducha świętego grupy rozpoczęły kolejny dzień pielgrzymowania. Jak zwykle rozpoczął się on Mszą św. sprawowaną dla grupy Ziemi Zamojsko – Hrubieszowskiej w Hucie Krzeszowskiej, dla grupy Ziemi Biłgorajskiej w Goździe, dla grupy Ziemi Tomaszowskiej w Harasiukach, a dla grupy Ziemi Lubaczowskiej w Krzeszowie.

Przeszli dziś niecałe 30 km, ale upał okazał się dość męczący. Gościnni mieszkańcy Biłgoraja przyjęli utrudzonych wędrówką pielgrzymów na noclegi do swoich domów. Zanim jednak udali się oni na zasłużony odpoczynek, zgromadzili się już o godz. 20:00 w kościele pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny na wieczornym apelu, by podsumować drugi już dzień pielgrzymowania.

Pielgrzymka to droga do celu. To trud wspólnie podejmowany, by dojść na Jasną Górę. To doświadczenie wspólnoty, czasem i samotności. To oderwanie od trosk dnia codziennego. To bycie ze sobą, ucieszenie się innymi i zachwycenie Bogiem. Nigdzie nie ma takiego klimatu jak na pielgrzymce. Niezależnie od daty urodzin czy pełnionej funkcji, pielgrzymi zwracają się do siebie siostro i bracie.