Jezus jest z nami tu
"Ta prawda wyraża nie tylko codzienne doświadczenie wiary, ale zawiera w sobie istotę tajemnicy Kościoła. Na różne sposoby Kościół doświadcza z radością, że nieustannie urzeczywistnia się obietnica: «A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata» (Mt 28,20). Dzięki Najświętszej Eucharystii, w której następuje przeistoczenie chleba i wina w Ciało i Krew Pana, raduje się tą obecnością w sposób szczególny. Od dnia Zesłania Ducha Świętego, w którym Kościół, Lud Nowego Przymierza, rozpoczął swoje pielgrzymowanie ku ojczyźnie niebieskiej, Najświętszy Sakrament niejako wyznacza rytm jego dni, wypełniając je ufną nadzieją" (Św. Jan Paweł II, encyklika "Ecclesia de Eucharistia")
Jesteśmy pielgrzymami, stajemy się widocznym znakiem obecności Boga pośród nas. To Chrystus wyznaczył nam drogę i my nią podążamy. Wyszliśmy z Wieczernika zamojskiego, hrubieszowskiego, lubaczowskiego, tomaszowskiego i biłgorajskiego i zmierzamy ku jasnogórskiemu Wieczernikowi. Dzięki naszemu pielgrzymowaniu Kościół staje się widoczny jako pielgrzymujący lud boży, pokrzepiany w swojej wędrówce mocą Bożego pokarmu.
W tym roku towarzyszy nam Chrystus w Najświętszym Sakramencie, który staje się rzeczywiście „Bogiem z nami" poprzez swoją obecność. Niosąc Go tak po drogach naszej Ojczyzny, tak mocno przyznajemy się do Niego i tak bardzo publicznie wyznajemy wiarę w Niego. Czujemy wielką dumę - oto Pan wyznaczył nam drogę i my nią podążamy, Pan ustanowił dla nas Eucharystię i my w niej uczestniczymy, a wreszcie – on jest naszą Drogą, Pokarmem eucharystycznym i Życiem.
Na postojach mamy możliwość adoracji Jezusa, do której zostaliśmy zaproszeni w namiocie spotkania, który każdego dnia jest rozkładany w miejscach naszego odpoczynku. Możemy trwać, tak po prostu, siedzieć i patrzeć na Niego, cicho zasłuchać się, pozwolić się ogarnąć i otulić gdy bolą nas nogi i nie mamy już siły iść dalej.
Adoracja to świętowanie Jego obecności, Jego bliskości tu na pielgrzymim szlaku. Dzięki Niemu są to szczególne rekolekcje w drodze. Przychodzimy adorować, nie po to, aby coś otrzymać, lecz aby być przed Bogiem. Wiemy, że On nas słucha. To jest źródłem pocieszenia. Odczuwamy spokój i przypływ sił, by iść dalej. On - patrząc - dotyka, ogarnia czułością nasze bolące ciała, ogarnia czułością te zakamarki serca, które jeszcze drżą z lęku, niepewności... Jezus całuje w nas te drżące miejsca... Dotyka je z czułością, w milczeniu. O nic nie pyta. Po prostu JEST, a my jesteśmy przy Nim. Milczymy.
